Van avontuur naar alledaagse rompslomp

En ik trap af met onze jeeptour!! Misschien hebben sommigen van jullie al foto’s voorbij zien komen op facebook – in ieder geval was het echt superleuk;). Marijke, Judith en ik werden vorige week zaterdag om half 9 opgehaald bij ons appartement door Winston, onze tour guide die dag. Hij kwam met de leuke mededeling dat er een slang in zijn tas zat (ja tuurlijk, grappenmaker) en dat ik daarom voorzichtig moest zijn waar ik mijn hand neerlegde. Enfin, hop op weg in de richting van Zanderij. Eerst gingen we echter nog ‘ontbijten’ bij een kraampje net voordat we offroad zouden gaan. Wat loempia’s gekregen en thee gedronken, en toen kwam er dus echt een slang uit zijn tas.. Schrok ik toch wel even van.. Enfin, het beestje bleek beauty te heten, een best wel mooie – afgezien van het feit dat het een slang was, scary- groene boomslang/hondskopboa. Hij had haar ooit in het wild gevonden en nu was zij ‘tam’. Deze mevrouw krijgt elke twee weken twee kuikentjes die ze verorbert, heel fijn dieet dus;p. Ms beauty hing gewoon om zijn nek en om zijn arm, en wij mochten haar ook wel even overnemen. Tsja, toen moest ik mij maar niet laten kennen: hop mijn nek om en mijn eerste slangenervaring gehad. Ik moet zeggen dat het echt zo mee viel, ik vond het zelfs op het eind super leuk.. ik was misschien eigenlijk iets te enthousiast.

Slang weer de tas in en wij weer op weg. Vervolgens kregen wij korte instructies, waarna wij in de achterbak mochten plaatsnemen. Toen begon de tour pas echt: Winston liet ons eerst wat wennen aan de snelheid en bochten, waarna we wat zandweggetjes over gingen. Daarna daadwerkelijk de ‘bush’ in.. Over hobbels, lekkere scherpe bochten, dus heerlijk heen en weer in de bak met na afloop allerlei blauwe plekken, maar hey, wat geeft het!! Onderweg vaak takken ontwijkend en nog opgehouden door een wegversperring- tsja, er was een boom of struik omgevallen, deze moest even met zijn kapmes worden weggehakt – ging het eigenlijk prima. Ook de brug, of je het een brug mocht noemen weet ik niet, aangezien het wat boomstammen betrof- bleek geen onoverkoombare hindernis. Ik mocht de auto dirigeren – hij moest precies over het midden van de stammen anders ging de auto scheef en waren we ver van huis- en dat ging gelukkig goed ^^. Tijdens de tocht ook nog mooie morpho’s gezien, vlinders die prachtig donkerblauw zijn (en groot) als ze vliegen, maar wanneer ze stilzitten een totaal ander patroon hebben, vandaar de naam.

En nu ik het toch over dieren heb, ik heb ook nog hele kleine aapjes, ringaapjes, gezien (jammer genoeg geen foto, te ver weg), verschillende gieren, roofvogels en… een wilde slang! Het beest was bruin, dun en lang en verdween snel in de bush, dus waarschijnlijk een gifslang, maar who knows.. Uiteindelijk kwamen we aan in Berlijn.. Ja, wij hebben even een teleport gehad naar Europa, go us! Maar ff serieus, het dorpje heette dus echt zo, waarschijnlijk heeft een of andere Nederlander van Duitse afkomst die idolaat was van deze stad het zo genoemd.. Winston vertelde ons dat Berlijn tegenwoordig bijna helemaal uitgestorven is; families zijn naar de stad vertrokken, er is geen school meer etcetera. Er wonen nog een paar families, maar voornamelijk komen er Surinamers in het weekend en in de vakanties om in hun buitenhuizen te verblijven en gebruik te maken van de zwartwaterkreek daar om te zwemmen.

Dat lieten wij ons geen twee keer zeggen!  Wij wilden ons eigenlijk snel omkleden maar een vogelspin stak daar een stokje voor. Winston was zo vriendelijk deze te pakken en wij mochten dit leuke beestje (dat was echt niks voor mij, ik houd niet van spinnen!!) even op onze hand en arm laten lopen. Toen heeft hij haar weer vriendelijk terug gezet in de nok van het gebouw. Toen dus echt omkleden en heerlijk in de kreek zwemmen, die zijn naam er enigszins eer aan deed – het water was namelijk bruinzwart, maar toch behoorlijk helder want je zag de visjes erin zwemmen. Nog wat leuke foto’s gemaakt en vervolgens heerlijk lunchen met cassavepartjes, kip, kouseband en pindasaus.

Om dit alles er weer een beetje af te werken wandelden wij door het stadje en kwamen we langs de vakantiehuizen en daarna weer even afkoelen in de kreek.. Beauty zat de hele tijd voornamelijk gewoon in de achterbak van de jeep, ging dus ook echt nergens heen:p.Aan het eind van de middag weer op weg naar Paramaribo, maar eerst nog weer even lekker racen door de duinen en jungle. Toen met 80 km per uur staand in de achterbak op de openbare weg (lekker verantwoord toch??) en het laatste uur weer netjes in de auto zelf. Wij waren toen ook behoorlijk doodop en zijn die avond vroeg gaan slapen.

Zondag lekker rustig aan gedaan, wel de befaamde wasdag weer en natuurlijk naar de markt.. Ik had overal spierpijn en voelde mij een oma van 90; ik heb zelfs nu, een week later, nog blauwe plekken! ’s middags kwamen Floor, Inge en Linda terug van hun trip naar Braamspunt en Brokopondo stuwmeer; ook zij hadden het enorm naar hun zin gehad!

En toen werd het weer maandag en was het tijd om aan de slag te gaan, zucht.. Linda, Naomie en ik hadden die dag een interview met mw. Van Genderen van Quality Care Thuiszorg die ons veel wist te vertellen over de thuiszorg en allerlei organisatorische problemen hier. Het blijkt dat thuiszorg hier eigenlijk niet vergoed wordt, alleen wanneer je verpleegkundige hulp nodig hebt, in het ziekenhuis hebt gelegen en hooguit een x aantal maanden hulp nodig hebt, krijg je vergoeding. Alle andere vormen van zorg, dus huishoudelijke zorg en verzorging dient zelf bekostigd te worden. Ook is het een hele administratieve rompslomp om chronische zorg te regelen, aangezien elke paar maanden dit opnieuw aangevraagd dient te worden.. Wat ben ik dan toch blij met Nederland..

Later in de week hadden wij een afspraak bij de Medische Zending, die meer dan 50 posten heeft in het binnenland van Suriname. Toen wij daar aankwamen bleek er wat verwarring te zijn: men dacht dat wij sollicitanten waren voor co schappen, maar uiteindelijk is dit glad gestreken – dit had mij eigenlijk toch wel leuk geleken! ;p. Jammer genoeg kon mw. ons niet veel helpen, maar werden wij wel doorverwezen naar een andere organisatie.. Later die avond belde ik naar huis, bleek dat paps de open haard aan het aandoen was – ik gruwel er nog steeds van!

Woensdag was het een lekkere regendag, echt helemaal niets kunnen doen buiten, dus maar werken aan onze projecten. Op donderdag ging mijn wekker om 7 uur, wij zouden naar stage gaan, maar Ervin had geappt dat hij veldwerk ging doen dus heb ik mij maar weer omgedraaid! Die middag op sightseeing tour met de fiets, op jacht naar een nieuw fietsslot.. uiteindelijk, na veel omzwervingen, deze gevonden bij een Chinese supermarkt. Ook ben ik die middag naar het asiel gegaan, wat toch wel een heel ander verhaal is dan in Nederland. Zoiezo zie je op bijna elke straathoek een hond lopen, en in het asiel hebben ze er ook meer dan 120 op dit moment.. veel te veel. Enfin, ik had gemerkt dat ik toch tijd over had en wilde iets nuttigs doen, en vrijwilligers bleken ze wel te kunnen gebruiken. Toen ik daar binnenkwam was het een en al kabaal, alle honden blaffen, dus mij werd ook geadviseerd om oordopjes in te doen. Uiteindelijk afgesproken met Mariska (die daar de leiding heeft) dat ik er vrijdagmiddag voor het eerst zou gaan helpen. Diezelfde avond hebben wij Floor’s verjaardag voorbereid; vlaggetjes opgehangen, leuke brief geschreven en vervolgens om half 12 naar Havana (dansclub) om haar verjaardag in te luiden om 12 uur. De DJ was zo vriendelijk om een verjaardagsliedje te spelen en wij al hossend over de dansvloer;) Inge en ik gingen als eersten terug rond 1 uur, hadden het eigenlijk wel gehad.

Vrijdag was het echt Floor’s verjaardag (en die van Shaf natuurlijk ook, mams heeft haar extra appels of wortels gegeven!) en heeft zij getrakteerd op taart… Jammer genoeg heb ik dat gemist omdat ik ’s middags van 2 tot half 7 in het asiel heb gewerkt. Dat was ook eigenlijk een heel verhaal..  Er zijn zoveel honden daar dat er velen in benches zitten, omdat er gewoonweg geen plaats is in de kennel. Ook zijn er wel meer dan 20 puppy’s, zo zielig eigenlijk, je zou ze allemaal willen meenemen.

Samen met een andere vrouw en haar dochter heb ik de honden gevoerd, de kennels en benches schoon gemaakt en hen naar buiten gelaten in etappes. Dat bleek nog het meeste werk te zijn: de honden gingen in groepen van vier op speelveldjes, vier veldjes in totaal, dus maar 16 honden per keer. Reken maar uit, 120 delen door 16.. Tsja, tijdrovend. En dan had je nog van die rakkers die niet meer terug wilden of juist langs je heen glipten om luid blaffend bij andere hokken te staan.. Enige medicijn was dan: ze optillen en wop, meenemen die hap:D.

Het is eigenlijk zo bedroevend dat er zoveel honden zijn die hier gedumpt worden, ook omdat er echt geen kwaad in hen zit. Er was er slechts een die wat voedernijd had, de rest wilde je alleen maar aflikken en knuffelen.. Een ander probleem hier is de slechte economie op dit moment: er komen bijna alleen maar honden bij en er wordt haast niets geadopteerd. Waar voer eerst 50 SRD kostte, is het nu ongeveer het dubbele.. Ik zit nog steeds te dubben wat ik hier nu aan kan doen, kan wel wat geld opzij zetten maar ik blijf hier ook niet altijd. Misschien gewoon maar een plaatselijke collecte doen onder de vermogende studenten hier ;)

Heel moe en oververhit kwam ik vervolgens thuis.. Snel een douche genomen en toen uit eten bij Zus en Zo, heerlijke saté gehad. Daarna snel naar bed want ik had het helemaal gehad;). Zaterdag ben ik met Judith de stad in geweest omdat zij erg graag (lees, IK MOET MOET MOET EEN JURK) een jurk wilde scoren voor salsa en het feest die zaterdagavond. Uiteindelijk gelukkig wel twee jurken gevonden en ik heb er zelfs een leuk zomerjurkje aan overgehouden ;). Op de weg naar de stad werden wij gereden door een vrouwelijke buschauffeur, wat ook een behoorlijk noviteit is, die ons vertelde dat Surinamers geen wegenbelasting betaalden. A haaaaa.. daarom hebben wij een zanderige hobbelweg en zitten er overal gaten in de geasfalteerde wegen, go figure ;). Ook hebben wij met haar gepraat over de economie en dhr. Bouterse, eigenlijk heel interessant dus!

Diezelfde zaterdag gingen Judith en Marijke naar een salsafeest en had ik het rijk alleen, heerlijk rustig aan gedaan en film gekeken, daarna zzz.. Totdat ik om half vijf een klopgeest bij mijn raam hoorde.. In zombiemodus ben ik naar de voordeur gegaan: bleek het Judith te zijn, zij had de sleutel van stage meegenomen in plaats van de huissleutel.. Tsjaa:p.. Daarna maar weer proberen te slapen.

Zondag nog weer lekker naar de markt gegaan; daarna wilden wij naar Krasnapolsky om te zwemmen, maar hebben wij uiteindelijk gekozen dit niet te gaan doen i.v.m. het weer en de weinige lig stoeltjes. Het zou namelijk ‘waarschijnlijk’ gaan regenen en dit hebben wij geweten: een halve moessonregen verpestte het meeste van de middag, maar gelukkig kwam Floor met het idee om Jungle Book te kijken in de bioscoop. Voor maar ongeveer 4.50 euro heb je hier een bioscoopkaartje.. Echt een hele mooie film om te zien en de karamel popcorn was heerlijk.

Nu is net weer de nieuwe week begonnen en hebben wij vanochtend een gesprek gehad met, weer, een traditionele masseur. Deze meneer werkt met zowel kruiden als massages en heeft welgeteld 29 kinderen!! (don’t ask).. ’s middags hadden wij een interview met iemand totaal tegenovergesteld: Professor Mans. Hij doet onderzoek naar de medicinale werking van Surinaamse planten en kruiden door middel van cel onderzoek. Heel interessant, misschien niet helemaal in het straatje van ons project, maar hij heeft ons zeker kunnen helpen.

Morgen zien we wel weer, nu kan ik eerst even gaan relaxen want Judith heeft gekookt, nasi op het programma! Tot over weer een week met hopelijk nieuwe avonturen,

Liefssss!