Het Goddo avontuur

i weki nö! (goedemorgen in het Saramaccaans!)

En toen was het tijd voor onze Pinkster wereldreis naar Goddo, een dorpje in het binnenland van Suriname; Het ligt op ongeveer vier uur varen van Atjoni, bij de Tapawatra vallen.

Vrijdag begon dus nogal vroeg, ‘lekker’ om kwart over zes het bed uit en alles nogmaals (hectisch, jikes, hebben we alles??) nagekeken. Heb ik echt al mijn spullen mee?? Toen met de taxi naar het centrum en op zoek naar onze reisbegeleiders en het busje. Daar stonden we dan met een groep Nederlanders, lekker opvallend: gelijk allemaal kerels vragen of we al een bus hadden naar Atjoni – jaaa, dat is al geregeld! - en toen kwam de volgende alweer. Uiteindelijk ‘onze’ bus gevonden, plaatsje gezocht, bagage bovenop de bus en met een vertraging van een uur (heel normaal in Suriname) op weg. Onderweg nog heel wat keren gestopt; zo pikten we wat ‘extra’ passagiers op, leverden we spullen af zoals brood en ga zomaar door; in ieder geval is hier zeker wel gemeenschapszin:)

Drie uur later kwamen wij aan in Atjoni: drukte van belang, overal korjalen en daar zagen wij Floor en Linda ook nog die op weg waren naar Apiapaati. Toen nog even wat ingeslagen bij de supermarkt daar, spullen de bus af en hop, lekker met z’n allen de korjaal in – was wel even proppen! Vervolgens zaten wij ongeveer vijf uur in de brandende zon op de boot.. Zoals Judith zou zeggen: burn baby burnnn!  Gelukkig was er onderweg zoveel moois te zien, zoals een zwemmende luiaard en een prachtige omgeving, leuke dorpjes enzovoorts. Rond halfzes ’s avonds kwamen wij uiteindelijk in Goddo aan. Goddo is een dorpje van ongeveer 700-800 inwoners en op loopafstand liggen nog drie andere dorpjes dichtbij.  De aankomst was al prachtig, je zag de watervallen die de natuurlijke barrière bij het dorpje vormden. Elke keer wanneer een boot verder moet dan deze waterval, dient deze door het water omhoog gesleept te worden, maar daarover later meer ;). Bij aankomst werden wij vriendelijk begroet door twee vrouwen, zo voelde je je gelijk welkom. 

Na wat onduidelijkheid over de kamers kwam ik uiteindelijk met Marijke in onze eigen ‘casa’: het was niet meer dan een betonnen hok van ongeveer vier bij vier meter waarin wij onze hangmatten konden ophangen. Er zaten wat ramen in en gordijnen, en dat was het eigenlijk. Nee, geen stoel, bank of wat dan ook, echt back to basic!! Toen mocht ik dus voor het eerst mijn hangmat ophang skills tonen, wat nog best goed ging, maar ging ik echt de fout in met mijn hangmatklamboe. Blijkt dus dat je die eerst over de hangmat heen moet doen en dan pas alles kan bevestigen – tsja, ik ben een beetje blond soms ;). Uiteindelijk daarna even lekker afkoelen in het water, was ook wel nodig! De stroming was daar echter heel sterk dus moesten wij goed uitkijken waar wij dit deden.

Vervolgens de avond afgesloten met kip, rijst en kouseband, was heerlijk, waarna er een ronde volgde waarin iedereen zich voorstelde (ook onze begeleiders alsmede de jongste basja (plaatselijk gezag) van het dorp). Deze meneer liet ons de regels van het dorp weten en sprak dan ook namens zijn meerdere, de kapitein. Daarna werd iedereen, hoewel wij behoorlijk moe waren, meegetroond naar wat ‘festiviteiten’ in het dorp. Er bleken een week geleden twee mensen te zijn begraven; vervolgens is het dan normaal om 7 dagen later op de plekken waar deze mensen hebben gewoond, feest te vieren. Uitbundigheid volop dus en zeker geen grafstemming! Er werd muziek gedraaid, gezongen en gedanst en wij kregen lekkernijen (zoals bara) en drinken, hoewel de mensen daar zeker niet rijk zijn. Als iemand hier in het leven goed was (wat wordt bepaald door middel van een ritueel), dan wordt zijn of haar dood groots gevierd. Zelfs kinderen waren nog tot half 12 ’s avonds aan het dansen. Uiteindelijk gingen wij uitgeput rond middernacht de hangmat in..

En toen was het alweer zaterdagochtend, mijn eerste nacht in de hangmat was voltooid zonder eruit te zijn gevallen, go me! Het was echter erg warm geweest, waardoor ik ’s ochtends lekker ben gaan ‘baden’ bij de watervallen. Wij hadden trouwens ook een leuk outhouse waar onze wc zich bevond: ja, een echte! Alleen moest je er een emmer water in gooien en had het geen doorspoelknop..

Vandaag zouden wij om 9 uur vertrekken naar het ananas gebergte, maar dit werd half 11 (tsja..). Eerst met de boot naar de overkant, naar Djoemoe, waar een post van Medische Zending was gestationeerd. En toen begon onze hiking tocht.. Gewapend met twee flesjes water, sultana’s en een appel gingen wij hop door de hitte en het dorpje op weg naar de berg. Het was op dat moment al zo heet dat je zweetdruppeltjes everywhere had, very charming. Doorstappen werd het motto, een twee drie gas op die lolly (zou Inge zeggen). Op een gegeven moment staat dan ook de automatische piloot aan. Door het dichtbegroeide bos ongeveer een uur, misschien iets meer gelopen. Over boomstammen klimmen, door een modderplas heen, tot lekker steil tegen de berg op. Dat laatste gedeelte was echt heel zwaar, maar je had bovenop wel een prachtig uitzicht. Met al die lianen hier voelt het trouwens dat je beland bent in Tarzan of jungle book;). Bovenop de berg waren er jammer genoeg geen ananassen, het was het seizoen niet.. Wel wat mooie plaatjes kunnen schieten.

En na ongeveer een uur wegbranden op de berg was het tijd voor de terugtocht, je raad het al, weer dezelfde route terug.. Nee, er was niet even een heli voor ons geregeld, wel weer jammer:p.  Uitgeput kwamen wij uiteindelijk om halfdrie weer in Goddo terug. Toen gelukkig wat late lunch gekregen (het eten/vooral drinken was hier niet altijd goed geregeld:P). Maar gelukkig was er in dit verre oord zelfs een chinees (lees supermarkt) te vinden! Vervolgens heerlijk wezen relaxen in de watervallen. Wij hadden het zo warm en waren zo vermoeid..  

En toen kwam mijn goede daad van het weekend: er was een grote korjaal die de watervallen op moest worden getrokken.. De jongens in de groep gingen gelijk helpen en ik had zoiets van: ik ben geen luie Nederlander dus help ook mee. Call it karma, maar ik kwam met mijn voet in een spleet van een steen vast te zitten – het deed wat pijn en ik had wat wondjes, maar verder niet veel last van.. Wie goed doet, goed ontmoet? Hmm… volgens mijn niet ;p. Ik heb daarna even mijn rust gepakt toen de rest naar een voetbalwedstrijd ging kijken. En toen begon het ook nog eens lekker te regenen... Ook zo goed en kwaad als t kan mijn haren gewassen en daarna gezellig met z’n allen relaxen en vroeg naar bed, om negen uur.

De bevolking in deze dorpjes is trouwens nog behoorlijk primitief. Wassen, plassen, afwas, tanden poetsen, alles wordt bij de rivier gedaan. Wel is er wasmiddel vanuit de stad en lopen kinderen met fc barcelona shirts aan.. Echter, vrouwen lopen ook nog mooi met alles op hun hoofd (de hele was:P); een mengeling van tradities en modern dus. Bijna alle kinderen lopen op blote voeten en hebben vaak allerlei kleine wondjes, welke gaan ontsteken doordat nare vliegen erop gaan zitten (ja, dat was ook het geval bij mijn pootje).. Ik had mijn EHBO kit meegenomen maar het was geen doen om alle kinderen te voorzien van pleisters..

Goddo behoort trouwens tot het gebied van de Saramaccaners en dit is dan ook gelijk de hoofdtaal daar. Kinderen leren daarnaast nog Frans of Nederlands en Srnantongo. Op zondag zouden we op 10 uur vertrekken voor de dorpswandeling; dacht je, ach, dat is zo voorbij, niet dus. Al met al weer rond 11 uur weg en wel 3.5 uur gewandeld door vier dorpjes.. Elk dorpje heeft trouwens zijn eigen gezag (lees: kapitein en gemiddeld drie basja’s – soort van adjudanten/ordebewakers), aan wie permissie gevraagd dient te worden alvorens het dorp te betreden. Dit begroeten van het lokale gezag duurde wat lang en wij voelden ons gedurende de wandeling een soort van geroosterd vlees ;D. Wel werden er speciaal voor ons wat kokosnoten ‘geoogst’, waarna wij onze dorst konden lesten. Ook gingen de plaatselijke kinderacrobaten nog een pomerakboom in (pommerak lijkt op een kruising tussen een appel en een peer) en kregen wij er allemaal een om te proeven. Zeker niet slecht!  Ik had trouwens een schaduw bij mij die graag mijn pet wilde lenen, waardoor mijn hoofdhuid wat verbrand was.. maar hey, het jongetje was er blij meeJ. Bij terugkomst even afgekoeld in het water en toen wat gegeten. Op dat moment begon ik echter mijn voet al steeds meer te voelen, het leek wel een soort van verstuiking.

Enfin, toen hop de korjaal in op weg naar de Grandan watervallen. Hele belevenis, voelde alsof je in een wildwaterbaan zit (piranha efteling) of anders gezegd: in zo'n boomstam in een pretpark en elk moment kan je doorweekt raken. Daar eenmaal aangekomen als levende ketting van mensen door het water heen omhoog, aangezien de stroming erg sterk was. Daarboven zijn wij meiden gewoon heerlijk gaan relaxen en genieten van de omgeving.. Sommige van de jongens gingen met de band een stukje naar beneden roetsjen over de stroomversnellingen. Ik vind het zo moeilijk om de natuur in Suriname te beschrijven; Soms lijkt het alsof je net in scenes van avatar bent terechtgekomen met weet ik veel hoe hoge bomen en de prachtige natuur.. ‘s Avonds bij terugkomst was het tijd voor pannenkoeken en de traditionele dans. Enkele marronvrouwen gingen deze voor ons uitvoeren en wij mochten meedoen, maar ik kon tegen de tijd niet eens meer op mijn voet staan.. er is toen wel een papje voor mijn enkel gemaakt maar ik merkte niet dat het veel verbeterde (jammer genoeg). Kinderen vonden ons haar trouwens zo interessant, ze zaten er vaak even verwonderd aan.. Ook is die avond mijn haar nog mooi ingevlochten;).

Maandag weer terug naar huus.. m’n pootje was zeker niet verbeterd. Alles inpakken en even een bezoek aan een van de kinderen gebracht: Erik. Hij was namelijk uit een boom gevallen en had zijn pols gebroken – je zag dit ook helemaal scheef staan en hij had veel pijn. Echter, hoewel de medische post aan de overkant was, zou zijn pols werden behandeld volgens de traditionele geneeskunde. Gedurende twintig dagen zou Erik binnenshuis moeten blijven en werd er door middel van bladeren/kruiden zijn botten week gemaakt, waarna het helingsproces/het rechtzetten zou moeten plaatsvinden.. Ik hoop in ieder geval dat het hem goed af gaat.. En toen mochten wij weer in de korjaal plaatsvinden, werden er weer allerlei pakketjes afgeleverd bij verschillende dorpen, evenals mensen en toen volgde……………. een plensbui!! Hagel en harde regen, maar gelukkig had ik mijn regenjas bij mij.

Tijdens deze terugtocht nog mooie zwaluwachtige vogels gezien en ook een eksterachtige (maar dan veel kleuren). En op de heenweg was er nog die zwemmende luiaard die dus zeker niet lui was!

Uiteindelijk belandden wij weer in   Atjoni, alle zooi weer de bus op en naar huus. Lange rit terug, zo vermoeiend.. gelukkig thuis afgezet en met mn pootje de biotex in. Wat spullen in de was gezet en crashen op mijn bed, toch heel wat fijner dan een hangmat.. Dan voelt het hier toch echt wel als thuis en verlang je gewoon naar een goed bed. Of, zoals anderen wel eens zeggen, waardeer je wat je hier hebt. En hier eindigde dus het avontuur Goddo, but fear not, the adventure will continue…

Maar voor nu is het ‘Duumundu’ (ik ga weer!)

Xxx

P.s: voor degenen die zich zorgen maken: mijn voet zit er nog aan, ik heb wondroos en zit aan de antibiotica – het lijkt nu heel wat beter te gaan gelukkig