Projectwerk, relaxen en dolfijnen/waterpret

En het moest er toch maar weer van komen, mijn nieuwe blog.. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik het nogal heb uitgesteld, er leek gewoon geen tijd voor te zijn (ook al had ik dat best wel hoor, maar soms is film kijken of een boek lezen ’s avonds gewoon leukerJ.

Ik begin maar met vrijdag 24 april (ja ja, alweer 1,5 week!!) geleden… ’s middags trouw naar het asiel waar weer puppy’s waren gedumpt. Ik mocht de dierenarts daar gelijk meehelpen met het verwijderen van teken in hun oortjes, aangezien twee puppy’s gelukkig al weer waren geadopteerd. Daarna stond het werk weer in het teken van voeren, dweilen, met honden sjouwen en wat aandacht geven. Toen ik thuis kwam, gelijk onder de douche en daarna uit eten bij Mirosso, een Indonesisch restaurant. Heerlijke maaltijd met rijst, kip en kokos gehad – alhoewel erg goed gekruid, ik hoefde gelukkig nog niet een rivier leeg te drinken.. Wat ze ook bijna ‘overal’ hier hebben: bakabana’s ofwel pisang goreng.. Gebakken banaan met pindasaus, echt smullen!!

Volgens mij is trouwens een gedeelte van diezelfde week in een zwart gat verdwenen want ik heb geen flauw idee meer wanneer wij naar de Anton de Kom universiteit zijn gegaan.. Enfin, Naomie, Linda en ik zijn daar naar de bibliotheek gegaan voor, voornamelijk, ons project traditionele geneeswijzen. Wij mochten daar informatie uit zowel Engelstalige boeken als boeken uit de Suriname collection raadplegen. Maar voordat wij daar uiteindelijk kwamen, was er een heel gedoe aan vooraf gegaan.. huh zal je misschien zeggen, wat dan? Nou, om kosten te besparen wilden wij met de bus (1,25SRD). Van tevoren had ik uitgezocht dat wij lijn 8 moesten hebben, dus vol goede moed gingen wij op de fiets naar het centrum vanwaar de bussen vertrokken. Daar aangekomen gelijk maar een chauffeur gevraagd die ons naar de waterkant stuurde.. Daar was echter geen lijn 8.. vervolgens weer gevraagd, werden wij terug gestuurd naar ons beginpunt; weer vragen, weer ergens anders heen.. Je raad het al: van het kastje naar de muur terwijl het al behoorlijk warm was. Uiteindelijk zijn we ongeveer drie kwartier bezig geweest met zoeken naar lijn 8; toen wij het eigenlijk wilden opgeven hebben wij toch de juiste straat toch gevonden en konden wij eindelijk op weg. Het is ook echt verre van logisch hier: er zijn wel vijf verschillende standplaatsen van bussen in het centrum.. Maar ja, gelukkig wel informatie kunnen vergaren en de terugweg ging veel makkelijker ;).

In het daarop volgende weekend hebben wij niet veel gedaan. Zaterdag nog wel even langs Kekemba resort gegaan om te vragen of ik eind juni mee mocht rijden met de taxi om mams op te halen van het vliegveld – dit was geen probleem, mooi! De eigenaars zijn ook echt heel vriendelijke mensen. Op zondag ben ik met Inge vroeg naar de markt gegaan om papaya, banaan en mango’s te kopen. Later die ochtend lekker met zijn zessen naar het Krasnapolsky gegaan om onvervalst te genieten van een dagje zwembad en zon. Ik was een heel klein beetje verbrand, maar de rest was er erger aan toe ;). Daarna met zijn allen even genoten van echte koffie, in mijn geval warme chocolademelk met slagroom, ook al was het 30 graden – ja wij zijn een beetje gek;)

Afgelopen week zijn Linda, Naomie en ik vooral bezig geweest met het uitwerken van de informatie van artikelen en boeken die wij tijdens onze trip naar de bibliotheek hadden vergaard. Ook zijn wij nog meer informatie gaan zoeken over het Bonama project (waar een vorm van thuiszorg al wordt aangeboden in het binnenland). Op woensdag hadden wij een afspraak met Maya, onze begeleidster hier. Om een lang verhaal kort te maken: wij moeten nog steeds verplicht een keer per week naar kantoor (waar niemand is en geen faciliteiten zijn, maar ach), wij willen nog steeds naar het binnenland maar zij kan de gids niet bereiken – umm, okee, hopelijk is hij niet gegrepen door een kaaiman ofzo -en zij zei dat ze vond dat wij goed bezig waren. Nou ja, dat is in ieder geval iets, toch? :D

Die middag weer naar het asiel, waar ik erachter kwam dat mijn lieve bruintje was geadopteerd; eigenlijk gelukkig voor haar dus, maar ik vond het wel jammer, super lieve pup.

Donderdag was een andere milestone: wij mochten eindelijk ons weer melden bij de geweldige bureaucratie in dit land ofwel de vreemdelingendienst. Aangezien ik mijn afspraak om 8.15 had en Inge een kwartier later, zijn wij samen met de taxi daarheen gegaan. Wij kregen een nummertje en hoefden maar kort te wachten. Vervolgens met de hele papierwinkel weer naar het loket en een hele vragenlijst invullen. Vragen over wie mijn huisbaas was (geen flauw idee!), over het bedrijf waar je voor wilde werken (uhh, ik ben student, ik ga hier niet werken) en ga zo maar door. Achteraf bleek ook dat alleen Inge en ik deze lijst hadden ingevuld, de rest hoefde niet eens.. Tsja, blijft vreemd hier ;D

Maar gelukkig waren wij al snel klaar; vervolgens met de leuke stadsbus terug naar het centrum, vanaf daar met de taxi (tsja, wij zijn eenmaal Hollanders—ons bint zunig!). Tussen de middag hadden wij een afspraak met een touroperator van big five tours. Zij bieden niet alleen tours voor Surinamers aan, maar ook voor studenten en het bleek dat zij ook veel goedkoper waren dan gerenommeerde organisaties hier – ook zorgen zij dat de plaatselijke bevolking er echt baat van heeft en bij de tour wordt betrokken. Heerlijk geluncht bij zus en zo terwijl de tour werd besproken: met Pinksteren gaan wij 4 dagen naar  Godo, in Boven Suriname vlakbij de Tapawatra watervallen! En eindelijk ben ik daar eens bezweken voor een toetje: een blondie, echt zo lekker – toch oppassen dat ik niet dicht groei, daarom gaan Inge en ik nu elke week baantjes trekken in een 50 meter bad, Parima genoemd.

En jaaa.. wij moeten er echt aan geloven. .. regentijd.. zucht. Het is soms bijna om melancolisch van te worden. Donderdag was al behoorlijk erg, maar afgelopen vrijdag was ook verschrikkelijk. Tot ongeveer half vier heeft het de hele tijd geregend en niet zo’n beetje ook.. Moesson regen, niet normaal.. En wat krijg je dan? Overstromingen? JUP! Gedeelten van Paramaribo stonden vrijdag onder water, aangezien de afwatering hier bijna helemaal non existent is. Er zijn wel putten, maar deze zitten verstopt met zand en andere zooi.. Zo stond een tuin van een paar huizen verderop onder water, maar ik heb nog veel erger gezien.

Vrijdag was weer zo’n regendag, mijn sombere stemming vierde al hoogtij.. Ik had namelijk een dolfijnentrip gepland om vier uur die middag en het bleef maar regelen. Ik had denk ik een offer aan de weergoden gebracht want om half vier begon het droog te worden. Met de taxi vervolgens naar Leonsberg vanwaar de bootjes vertrekken.. onderweg langs allerlei ondergelopen wegen (filmpje zal ik nog uploaden). Vervolgens de boot op en op zoek naar de wilde dolfijnen, hier genoemd Profosu: een kleine grijze dolfijn met een roze buik. Deze beestjes komen de monding van de rivier in op zoek naar eten en gaan vervolgens weer terug de zee in.. Nou, we hebben er aardig wat gezien, maar springen deden ze niet, dus was het lastig foto’s te maken – daarom heb ik vooral filmpjes op goed geluk gemaakt en er zat gelukkig wat bruikbaars tussen :D. In ieder geval was het een heel leuke ervaring! Vervolgens zijn wij doorgevaren naar de voormalige plantage Johan Margaretha: nu wonen er immigranten en is er eigenlijk weinig van over. Daar welke lekkere bakabana, bara en loempia gehad. Nog met wat andere studenten wat rondgelopen in het dorpje en vervolgens weer terug naar Leonsberg, vanwaar ik weer thuiskwam waar de Saoto soep op mij stond te wachten. Dank je wel JudithJ. Die avond hebben wij een soort van meidenavond gehad waarbij het matras op de grond was gelegd, dekentjes en kussens erbij en film kijken.

Het is echter niet allemaal rozengeur en maneschijn hier… De situatie in het land is nog steeds nijpend en na de eerdere gestolen fiets, was er nu weer een verdwenen bij ons.. bleek dat drie mannen gewoon midden in de nacht een fiets over ons 2 meter hoge muurtje hebben getild (hulde aan de camera’s). Na uitvoerig overleg met de buurman (en overbuurman), huisbaas etcetra zal er prikkeldraad worden geplaatst zodat dit hopelijk tegen wordt gegaan. Ons helemaal veilig voelen is dus een ander verhaal.. Tsja, en hier sluit ik dan maar even af: het is nu ’s avonds laat, morgen post ik dit – er is het weekend ook weer van alles gebeurd, maar dit komt de volgende keer wel voorbij: in ieder geval kan ik zeggen dat ik er een mooi aandenken aan over heb gehouden wat licht geeft ;).

Liefsss uit het regenachtige Suriname