Tempo duluweek en plantagetour

En weer een week voorbij, moeilijk voor te stellen dat wij nu al in de vierde week zitten..

Alhoewel, vorige week was een beetje sloom, misschien iets te relaxt en te weinig ritme; Dit kwam voornamelijk omdat de stichting waarbij wij stage lopen net is verhuisd en alles dus op tempo dulu (ofwel: nuluu) gaat. Maandag zou onze eerste officiële werkdag zijn, maar toen wij daar netjes om half 9 stonden was er nog niemand te bekennen. Uiteindelijk kon om 9 uur het hek worden opengedaan maar stonden we om elf uur alweer buiten; Er was namelijk geen internet (nog steeds niet, 1 week later), en alleen bureaus + stoelen. En stof, heel veel stof. En ook belangrijk: er was geen stroom!

Vervolgens wilde Ervin ons wel thuis afzetten, maar op de weg daarnaartoe kwamen wij langs het gebouw van vreemdelingenzaken; omdat ik nog steeds niets had gehoord over onze afspraak daar gingen Marijn en ik een kijkje nemen. Wij heel braaf in de rij staan en na een half uur werd de deur opengegooid.. maar mochten wij niet naar binnen! Een aardige, maar vasthoudende official vertelde ons morgen om 8 uur ’s ochtends terug te komen, wilde je een afspraak maken.. wij keken elkaar echt zo aan van: meen je dat nou!! Het grappige was dat ik ‘s  middags een mailtje kreeg dat er nog gegevens miste (yay ze hadden gereageerd) en dat ik dus niet de volgende dag terug hoefde.. gut, die bureaucratie (rustig Manon, rustig :P)

Maar voordat ik thuiskwam hadden Marijn en ik wel een hele reis achter de rug! Met een bus vanaf vreemdelingenzaken naar huis, ik heb het geweten! Er zijn buslijnen in Paramaribo, maar ook privé busjes die letters hebben als PG (staat voor de straat en de wijk of iets dergelijks). Al met al heel verwarrend. In zo’n busje staat de muziek trouwens lekker hard en als je op t knopje drukt, stopt de bus bij het eerstvolgende kruispunt. Er geldt een standaardtarief van 1,25 SRD dat je bij uitstappen betaalt, maar als buitenlander heb je geen idee welke route de bus gaat (zucht!). Naar het centrum komen was makkelijk, daarna overstappen daar op, volgens locals, de goede bus.. Bleek idd de goede bus voor Marijn te zijn, niet voor mij, dus ik heb nog een leuke sightseeing tour gehad en heb vervolgens meer dan 3 km gewandeld in de hitte naar huis..

Op dinsdag rustig aan gedaan en PSV geprobeerd aan te moedigen; wij gingen echter, toen de strafschoppen begonnen, weg met ons zessen – lekker uit eten- Dus toen kon ik niet meer als lucky talisman dienen, mijn schuld dat ze hebben verloren?? Enfin, het eten was heerlijk! Restaurantje heette Souposo; ik heb geen soep gegeten, wel varkenshaas met kokos, citroensap, ui, soort van champignonsaus en rijst. En… een kinderijsje als toetje gedeeld met Judith!!! Toen wij thuiskwamen was er even paniek; de stroom was uitgevallen, water deed het niet.. maar gelukkig na een uur weer opgelost.

Woensdag hadden wij ons gesprek naar aanleiding van het plan van aanpak op het ministerie van regionale ontwikkeling. Dit heeft Naomie, Linda en mij behoorlijk geholpen, aangezien wij te groot dachten qua projecten. Nu alleen nog even de juiste contacten aangeleverd krijgen, maar daar zal Maya (onze begeleidster van WMP hier) hopelijk voor zorgen. Donderdags niet veel bijzonders gedaan, Linda was naar het Krasnapolsky hotel samen met andere Linda en Naomie om te zwemmen. Toen zij terugkwamen bleek dat ze een nogal nare ervaring hadden gehad met een kerel die onder de drugs zat; gelukkig kwamen Helen en Eric gelijk om hierover te praten, aangezien zij nog in Suriname waren.

En wop, het was alweer vrijdag.. Ik ben met Judith naar de hermitagemall geweest (zoveel winkels daar) om haar kapotte, dode laptop op te halen L .. er was echt niets meer aan te repareren sadly..Nog even langs de DIO daar (een soort DA/ETOS) en de subway. Vervolgens met Inge en Marijke het boek ‘hoe duur was de suiker’ gekocht, omdat wij op zaterdag op plantagetour gingen met de schrijfster hiervan, Cynthia Mc Leod! Daarna nog ff vrolijk rondgefietst met Inge op zoek naar het Kekemba resort, waar mamma en ik vanaf eind juni verblijven en Inge’s ouders in mei. Wij werden vriendelijk ontvangen door de eigenaar en mochten heerlijk over het terrein rondstruinen. Hangmatten waarin je kan chillen, een zwembad, een superlieve hond, wat wil je nog meer?? In stijl afgesloten met pannenkoeken bakken met z’n 5-en, aangezien het nationale pannenkoeken dag was (jaja!!)

En zaterdag dus de grote dag van de plantage tour.. Maar eerst verzamelen bij Fort Zeelandia, waar ook die grote letters van I love SU staan  - das echt een toeristending wat je gewoon even moet doen ^^.. En Cynthia McLeod ontmoet, die ons gelijk ging bijspijkeren qua geschiedenis van Suriname. Een zeer vriendelijke, actieve vrouw die volop praatte. Je kon merken dat ze echt begaan was met de geschiedenis van Suriname en ons hier ook wat van wilde meegeven! Er gingen in totaal 24 meiden mee, vrolijke boel dus.

Na een korte stadstour over de hoge brug naar Nieuw Amsterdam: hier is het openlucht museum fort Amsterdam. Cynthia gaf ons een volledige tour daar, waar wij bijvoorbeeld bij een enorme ‘schaal’ stonden waar vroeger de suiker in werd gemaakt.. en ja, dat was een verschrikkelijk werkje..Ook hoorden wij verhalen over de slavenhandel en het vervoer door bijvoorbeeld de Nederlanders naar Suriname en zag je hoe opgepropt deze arme mensen hebben gezeten op de schepen. Vervolgens hebben wij daar geluncht en heerlijk zelfgemaakt markoezasap gedronken (passievrucht). Cynthia blijkt meer dan 6 meter aan struiken in haar tuin te hebben staan!

Daarna naar Marienburg, waar wij ook een rondleiding kregen. Er was daar een totaal overwoekerde fabriek te zien waar vroeger ook suiker in werd verwerkt en enkele plantagehuizen. Onder de leiding van een bezielde ‘kennis’ van Cynthia gingen we hop richting de fabriek (nee, niet erin) over een of andere paadje en tussen stangen van een hek door.. Ik had in ieder geval een gevoel van: okee, dit is echt een ideaal plekje voor slangen, hagedissen en weet ik veel wat.. Gelukkig alleen wat hagedissen gezien, en warm dat het daar was;).

Weer de bus in (ja, gelukkig airco of gewoon raampjes open) en op weg naar onze laatste halte: Frederiksdorp. Om daar te komen gingen we de boot in en de Suriname rivier over, heerlijk om uit te waaien en wat zon te pakken. En nee, ik ben braaf geweest en ben niet verbrand (schouderklopje aub:P). Frederiksdorp was vroeger een koffie en cacaoplantage, nu is het vooral een bezienswaardigheid voor toeristen. De oude gebouwen staan er nog en de muggen bijten er fervent op los. Maar ik sloeg er ook vrolijk tegenaan, vier de dood in gejaagd!

Toen wij daar aankwamen had ik filmapparatuur zien staan.. Bleek dus dat wij toevallig op de filmset kwamen van ‘tuintje in mijn hart’. Sommigen van ons helemaal hyper omdat er bekende acteurs rondliepen terwijl ik zoiets had van wie wut?? Ik kijk geen Nederlandse series, slecht he? Bleek dat bijvoorbeeld Fokkeliene, Sanne Vogel en een of andere Romeo van Flikken Maastricht daar rondliepen.. voor wie dat dan ook maar wat zegt;). In het oude koloniale huis kregen wij een warme late lunch – heerlijk Surinaams eten maar wel oppassen met de sojasaus (waar is de brand???), vervolgens nog een groepsfoto en weer terug de boot op naar de bus. Toen heeft Cynthia onze boeken nog gesigneerd en konden wij vermoeid maar voldaan weer terug naar huis.

Zondag ben ik niet zo vroeg op gestaan en rond half elf naar de markt gegaan, weer lekker fruit ingeslagen. De rest van de dag ben ik vooral bezig geweest met de was en de verhuizing.. Verhuizing? Tsja, laten we zeggen dat we een soort van krutu bij elkaar hadden geroepen en er besloten werd tot stoelendans, of in dit geval, bedden en kamerdans. Ik woon nu samen met Judith, Floor met Linda.

Ook heel gezellig, ik moet alleen wennen aan de hitte aangezien ik nu in een kamer zit zonder airco. Misschien had ik daarom gisteren ook koppijn, lekker vroeg m’n bed in.. Nu is het trouwens al veel beter, al kan ik op dit moment haast mijn ogen niet meer openhouden..

Daarom volgende week weer nieuwe belevenissen,

Brassa’s voor jullie allemaal