Jungle part II: Hitte, rivier, Klondike en pijn aan je kont korjaaltocht

Ik heb een probleem.. zoveel te vertellen over deze drie dagen in het dorp dat ik het maar opgesplitst heb anders werd het helemaal een opstel van hier tot Tokio..

Maar ja, dag 2 dus, donderdag in Langetabbetje.. Zoals ik al eerder had geschreven was ik vroeg wakker door de kinderen die per korjaal naar Frans Guyana vertrokken. Ik ben vervolgens opgestaan en heb genoten van de bewolkte zonsopkomst en het geluid van de vele vogels aan de overkant van de rivier. Jammer genoeg heb ik nog steeds geen Toekan gezien, alleen wat kraaiachtigen en het equivalent van de troepiaal van Curacao (soort kleurrijke merel :D)

Rustig ontbeten en vervolgens onze officiële tour door het dorp, beginnende bij het begroeten van de kapitein. Ik begreep niet veel van wat hij zij maar wat ik wel meekreeg was dat de beste man last had van zijn rug en van alles en nogwat. Toen gingen wij verder naar het Medisch centrum waar mensen van de medische zending dorpelingen helpen. Er was daar echter weinig tot geen tijd voor ons dus hebben wij ons alleen even voorgesteld. In het binnenland, althans hier, kennen ze geen thuiszorg, families zorgen voor een oudere maar als er geen familie is kwijnt de oudere weg.. Hier willen wij eigenlijk verandering in brengen maar dat zal nog een hele kluif worden. Na het bezoek aan het centrum kreeg Marijn de mogelijkheid om met een vrouw te praten met betrekking tot zijn project omtrent de Maripa boom (en olie). Deze olie kan voor vele doeleinden worden gebruikt, maar het proces om de olie te winnen uit deze vruchten/zaden kost veel tijd en inspanning. Zijn taak is om een ‘instrument’ te ontwerpen dat dit makkelijker maakt.

Tijdens de trip door het dorp zie je trouwens overal kippen lopen.. en mieren (bah).. De eerste dag werd ik gelijk door zo’n vriendelijke rode mier gebeten.. En dan heb ik het nog niet over de kakkerlak bij het toilet of de muggen onder mijn klamboe.. Het is echter moeilijk te beschrijven hoe een dorp er uitziet, daarom heb ik nog gefilmd- jammer genoeg zal met de wifi hier het uploaden een eeuwigheid duren; p. Honden worden hier trouwens uitsluitend gehouden als waakdieren en niet als gezelschapsdieren. Nog een leuk  feitje over de kippen: Naomie is wat bang voor alles dat kip, eend of gans is, dus wij vormden een bescherming om haar heen :p.

Sommige dorpelingen verbouwen hun eigen groente en fruit in het dorp, terwijl bijvoorbeeld cassave op grote schaal op het vasteland wordt verbouwd. Wat ik echter aan volkstuintjes zag stond er zielig bij.. Zo was de kousenband zo verdord dat er niets meer mee kon worden gedaan..

En toen mochten wij nog even bij de school kijken: een nieuw opgezet gebouw wat er voor Surinaamse begrippen goed uit ziet. Er is wel veel meer gezag voor de juf/meester: diens wil is wet!

Ik kreeg trouwens ook nog een uit de kluiten gewassen soort van snijboon van een meisje – de bonen die erin zaten kon je op kauwen/sabbelen zoals op een snoepje..

Oh ja, en nog een ander vriendelijk dier hier: de hagedis – deze heb je in allerlei kleuren en maten (vooral klein hier). Dit vriendelijke dier heeft de neiging om met de snelheid van Usain Bolt op de 100 meter weg te stuiven aangezien hij of zij vrees heeft om op de foto te komen. Eindelijk echter een exemplaar gevonden die wel wilde blijven zitten (misschien was dit specifieke exemplaar blind??)

Omdat het hier echt zo vochtig heet klam nogwattes is zijn wij op onze tweede dag twee keer gaan zwemmen/staan in de rivier.. Ja, een rivier met veel stroming en zonder kaaimannen/piranha’s en waterslangen.. althans, dat heb ik mij horen vertellen en gelukkig hebben wij er ook geen last van gehad. In deze rivier wordt echt alles gedaan: de afwas, de was, zwemmen… Kinderen houden zwemwedstrijdjes en gaan lekker kopje onder. Wij hebben ook meegeholpen met de lunch klaarmaken en ik ben fijn verbrand op mijn schouders en rug (ook al had ik mij ingesmeerd, zucht).

Met Marijn ben ik nogmaals het eiland langs gegaan om foto’s te maken en kwamen wij weer de bejaarde vrouw tegen die enorm blij leek ons te zien, was echt lief :)

’s  Avonds hebben wij rustig gezeten en gepraat, waarna wij weer (hoe saai) vroeg zijn gaan slapen omdat wij op vrijdag rond half 8 weg zouden gaan met de korjaal om een bezoek te brengen aan andere dorpjes. Dus wij vroeg op, gebaad in de rivier, klaar om half 8 om te gaan.. Je raad het al: een groot deel van de rest niet :p. Uiteindelijk vertrokken we rond half 9. Net in de korjaal, die water maakte wat dus ‘normaal’ was denk ik, bleek er een probleem te zijn met de motor- weer terug, die man ging timmeren en weet ik veel en eindelijk weer op weg. Tijdens de reis moest er continu gehoosd worden omdat anders de korjaal volliep. Ook onderweg nog wezen ‘tanken’ bij een servicestation. In de korjaal heb ik veel geprobeerd te verzitten aangezien mijn billen nogal pijn gingen doen- geloof mij, een paar uur zitten op een houten ondergrond is funest!

Ik had al eerder een gek gebouw met installatie op de Marowijnerivier gezien en heb nu toch maar gevraagd wat dit nu weer was: het lijkt op een woonboot maar dan anders, meteen of andere installatie en pijp die in het water loopt.. Nou, dit blijken goudzoekers te zijn.. Ik moest gelijk denken aan Dagobert Duck en Klondike, volgens mij ben ik echt een nerd!! Nu dus niet in de bergen op zoek naar goed, maar in de rivier op zoek naar goudstof. Dit soort mobiele bootjes zag je geregeld in de rivier  - deze dingen worden scalians of goudpontons genoemd. Zij zorgen echter wel voor vervuiling aangezien er wordt gewerkt met kwik – deze dampen zijn schadelijk. Dit is dan ook een groot probleem in Suriname, aangezien er ook vele Brazilianen illegaal aan goudwinning doen.

Enfin, na twee uur kwamen wij eindelijk in het eerste dorp- dit leek uitgestorven maar nadat wij ons hadden voorgesteld bij de kapitein liet hij zijn basja’s verzamelen en enkele vrouwen die in de landbouw werken. Na ongeveer een half uur praten konden wij weer verder, het project zou bij het volgende bezoek verder worden toegelicht. Wij weer de krakkemikkige korjaal in en op weg naar dorp twee en drie; dit waren bliksembezoeken, waarna wij weer op weg naar ‘huis’ gingen: ons dorpje Langetabbetje.

Daar aangekomen kregen wij snel wat eten voorgeschoteld.. Manon dacht slim te zijn en wat rauwkost te eten, nou, daar zaten veel pepers in: het brandde mijn mond uit, geen grapje!! Toen eindelijk rond half drie de korjaal weer in en op weg naar de bus voor de rit terug naar Paramaribo.

Airco aan: check; Gaten en bulten in de weg: check ; rood zand everywhere: check. Tijdens deze rit nog een wild aapje gezien en volgens mij een toekan, maar het beest vloog te snel voorbij..Lekker wat gelezen en gedommeld en toen weer de bewoonde (lees geasfalteerde) weg op (na ongeveer 3 uur hobbels).

Aangezien wij haast geen brandstof meer hadden nog langs het stadje Moengo gegaan om te tanken. Dit stadje stond bekend om de bauxiet die er werd gewonnen. Alle maatschappijen zijn echter verdwenen omdat de voorraad is uitgeput. Mijn behulpzame en vriendelijke buurvrouw in de bus wees mij ook op een huis dat van dhr. Brunswijk is; een vroegere president van Suriname, dit was een van zijn buitenhuizen (sjiek hoor!). Toen zagen wij in eindelijk in de verte Paramaribo liggen met de befaamde zelfmoordbrug ofwel De Jules Wijdenboschbrug. Ons ‘geluk’ wilde dat wij in de spitstijd bij deze brug aankwamen die west met oost verbindt, waardoor wij lekker in de file op deze gigantisch hoge brug konden gaan staan. Dit ding heeft weet ik veel hoeveel miljoenen gekost en is ontworpen (en gebouwd?) door een Nederlandse maatschappij maar is maar tweebaans.. Tsja..Ach, altijd nog beter dan de veerboot van vroeger zei Stanley, een van mijn mede bus genoten. Das dan ook weer waar.

Na veel omzwervingen kwamen werden wij rond half 9 afgezet bij ons appartement. Lekker douchen en al dat rode zand kwijtraken (het zat echt overal!!) en wat eten. Toen m’n bed in en heerlijk geslapen. Het klinkt misschien gek, maar het voelde echt als thuiskomenJ.

Gisteren (zaterdag) was de dag van de befaamde bbq ’s avonds. Eerst zijn wij echter met zijn zessen (Marijke, Inge, Linda, Floor, Judith en ik) naar Hermitage mall geweest. Hier zitten allerlei winkels en hebben wij geluncht bij de Mac (vrees niet, heb alleen patat gehad!!). Vervolgens nog naar de Combe markt geweest om wat boodschappen te doen en toen Eric en Helen (docenten uit Nederland) verwelkomt bij de bbq van de huisbaas. Dit stelde niet echt veel voor – wat stukken kip, salade en stokbrood; dus ik nog even een klein omeletje gebakken.

Terwijl ik echt vet braaf aan een sapje en water zat gingen de rest van mijn huisgenoten vrolijk aan de rum en andere drank en was het feestje compleet. Ik ging echter saai redelijk op tijd naar bed (half 1), waarna velen nog uit zijn geweest. Dus nu is het brakke zondag.. Ik met veel energie, de rest van het huis ziek zwak brak misselijk – day after alcohol madness..

Dus ben ik alleen naar de Javaanse markt aan de Tourtonnelaan gegaan: daar hadden ze echt van alles, zelfs levende kippen en eenden.. Jammer genoeg ging het enorm regelen en heeft dit bijna de hele dag aangehouden dus zit ik hier rustig in de woonkamer. Vanavond gaan wij met zijn zessen eten en morgen begint de eerste echte stagedag op kantoor- en zoals zo vaak hier, weten wij nog niet hoe daar te komen of hoe laat wij beginnen..

Ik denk dat ik nu wel genoeg gezwamd heb; nu even genieten van een lekkere verse mango:). Ik mis jullie allemaal toch wel, lieve regenachtige groetjes uit Paramaribo,

Manon