Laatste belevenissen in SU

Eigenlijk heel erg overdue.. maar ja, dat krijg je ervan als je gewoonweg geen tijd meer hebt voor wat dan ook… of gewoon lekker vakantie aan het vieren bent!

Zoals ik al gehint had in mijn vorige blog, heb ik op een woensdag in juni.. volgens mij nu een maand!! geleden meegeholpen op de school waar Inge en Marijke stage liepen. Op deze school zitten verstandelijk beperkte kinderen/kinderen met autisme – kortom iedereen die niet in het hokje ‘normaal’ past, maar is er wel zoiets als normaal?? Die ochtend hadden Inge en Marijke ter afsluiting een spelochtend georganiseerd a la Nederland met typische spelletjes als spijkerpoepen en snoephappen. Ik mocht meehelpen bij het snoephappen: enkele slingers provisorisch in een lokaal opgehangen en met knijpers spekjes en dropsleutels opgehangen. Aangezien het kinderen betreft in de leeftijd tussen 4 en 15 jaar was het wel even schakelen qua hoogte – of gewoon aangeven (met hulp van de juf) dat zij hun limbodans moesten oefenen (voor wie dat niet kent: onder een draad of stok heen gaan door je benen zoveel mogelijk te buigen samen met je bovenlichaam – dus achterover hangen en dan schuifelend eronder door). Volgens mij had iedereen het wel naar zijn zin, maar jeej, wat is dat vermoeiend zo’n ochtend! Ik was gewoon bekaf na zes roulerende groepen ;). Gelukkig heeft de juf ook geïmproviseerd door gezellig met z’n allen te dansen (zie foto’s!). Achteraf kregen Inge en Marijke te horen dat het een heel geslaagde ochtend was geweest; hun begeleidster was ook erg positief en daar was iedereen blij mee. Vervolgens maar weer lekker terug naar ‘huus’.

Eigenlijk heb ik geen flauw idee meer wat er verder in die tijd nog is voorgevallen; ik ben voornamelijk nog bezig geweest met een procesverslag en beroepscompetenties toelichten voor mijn eigen verslag. Judith is nog die hard de Fredberg opgeklommen met Floor en Marijke’s vriend Rick kwam een week voordat mijn moeder zou arriveren aan in SU. Was toch wel gezellig om een man in huis te hebben, al die meiden is ook niet alles :p. De donderdag voordat mams zou aankomen zijn Marijke, Inge, Rick, Judith en ik uit eten geweest – als afscheid van Inge omdat zij op vrijdag al weg zou gaan richting familie in Colombia. Was toch wel vreemd allemaal, aangezien het eind nu wel heel erg dichtbij kwam. Dat weekend gingen Marijke, Rick en Judith voor een aantal dagen naar Brownsberg/Ston Island dus mocht ik de ‘bewaking’ van de bovenverdieping op mij nemen. Inge en Pien waren namelijk al weer terug naar Nederland en Floor, Els en Linda waren ook op trip. Ik heb dat weekend vooral voetbal gekeken, heerlijk chillen en voor de rest eigenlijk niets. Nou ja, behalve mijn koffer inpakken en mijn kamer bezemen en dweilen, aangezien ik die maandag mijn zooi naar Kekemba resort zou verslepen vanwaar ik met een chauffeur mams op het vliegveld zou ophalen..

En toen was de bewuste maandag aangebroken waarop mams zou arriveren. Ik zou diezelfde dag nog gebeld worden hoe laat ik naar het resort kon komen – dit duurde en duurde maar; eindelijk ging de telefoon met de verontschuldiging dat John de tijd een beetje was vergeten… hij had voetbal gekeken, tsja ! ;p.. Halsoverkop mijn zooi bij elkaar gezocht en met een halve voorraadkast op weg naar het resort (had nog allerlei eten over..). Taxi gebeld en met m’n hele zooitje op weg, spul in het appartement gedumpt en weer met een taxi naar Zanderij. Gezellig gekletst met de chauffeur, voornamelijk over de staat van het land (nou ja, gezellig is natuurlijk anders, maar wel interessant), waarbij hij mij ook nog op bijzonderheden wees langs de route.

Toen kwamen wij aan op Zanderij; ik wist dat Naomie er ook zou zijn om haar vader op te halen en zag haar daar ook gelijk staan. Ik was er tegen kwart voor vier en toen was het vliegtuig ook net geland. Vervolgens duurde en duurde het maar.. en er kwam ook eigenlijk niemand door de deur behalve flight personnel en enkele zakenreizigers met alleen maar een trolley.. Ik had mams nog gezegd dat zij in de rij voor 60 plus mocht gaan staan (maar ja, deed zij dat wel??) en vervolgens kwam Naomie’s vader nog eerder! Ik heb mams toen maar even gesms’t – bleek dat haar koffer maar niet kwam (zucht…). Gelukkig, na ongeveer 1.5 uur wachten was ze er dan toch, eigenlijk heel onwerkelijk en konden wij vervolgens samen weer terug naar het resort. Daar werden wij verwelkomd door onze gastheren, John en Lloyd, en hebben wij wat spulletjes uit gepakt. Helemaal niet moeilijk gedaan die avond en gewoon wat restjes opgewarmd. Toen maar lekker vroeg het bed ingedoken – gelukkig konden wij kiezen uit drie verschillende bedden (ha ha), aangezien ons een 5 persoons appartement was gegeven, waarna wij heerlijk hebben geslapen.

De volgende dag stond een tour door Paramaribo op het programma. Samen zijn wij naar de houten kathedraal geweest, langs gebouwen in de oude binnenstad gelopen, de palmentuin door en fort Zeelandia bezocht. Dit was voor mij de tweede keer maar het bleef interessant – vooral het bastion waar de decembermoorden hadden plaatsgevonden. Het weer hielp ook aardig mee, in ieder geval zijn wij niet drijfnat geregend.. maar heet was het wel (blijft toch Suriname!). Lekker geluncht bij zus en zo en vervolgens naar de Johnnystraat waar wij mijn fiets en die van Marijke hebben opgehaald. Toen gerelaxt bij Kekemba – wij waren net thuis en toen begon het te gieten.. En later de fietsen weer teruggebracht. Die avond heerlijk gegeten bij Souposo.

Woensdag, D-Day!! Mamma en ik werden om acht uur verwacht bij het Queens hotel- vandaar zouden wij richting Brownsberg gaan, om deze te beklimmen en de watervallen te bezichtigen. Wij waren a la SU wat later dan 8 uur bij het hotel, omdat het door de regen lastig was om een taxi te regelen. Gelukkig bleek dat Gerrit de   te laat was. Gerrit behoort tot de inheemsen stam der Arowakken en wist ons veel te vertellen over de natuur. Op weg naar Brownsberg bleek het gelukkig goed op te klaren, het zonnetje brandde ons snel al weer weg.

Bij een stalletje aan de weg werden wat lekkere inheemse (oranjeachtige) bananen gekocht, waarna wij later stopten bij een eettentje waar wij onze lunch konden uitkiezen. Daar kreeg mamma ook haar eerste bakabana met pindasas ;) Vervolgens de bauxiet weg op en door hobbels en modder de berg op.. toen kwamen wij ook nog vast te zitten in de modder/kuilen en konden mamma en ik de auto uit de modder duwen, als geëmancipeerde vrouwen die wij waren. Onderweg kwamen wij verscheidene jongeren tegen; deze bleken schoolverlaters te zijn op zoek naar goud; een van de meest waardevolle grondstoffen in Suriname.. Dichtbij de top stopte de auto en gingen wij afdalen naar de Irene waterval; deze tocht zou ongeveer 50 minuten duren. Behalve de Irene waterval is er ook een Leo waterval, maar deze is minder mooi en dichterbij.. dus.. gingen wij voor het moeilijke! Aangezien het de laatste tijd veel had geregend was het pad ook aardig modderig dus moesten wij oppassen dat wij niet uitgleden. Via de tocht naar beneden liepen wij weer door prachtige natuur met enorme bomen en is er een misverstand uit de wereld geholpen, namelijk het volgende:

Ik neem aan dat iedereen Tarzan wel kent die aan de lianen slingert van boom tot boom.. NIET DUS! Gerrit vertelde ons dat hij aan de luchtwortels slingerde (die groeien van boven naar beneden), terwijl lianen dikker zijn en van onder naar boven groeien (je hebt trouwens nog mannelijke en vrouwelijke lianen maar ik zal niet te veel in detail treden:P). En daar houdt de natuur les op! Wij zagen verder sporen van een miereneter, een nest van een tarantula (jakkes!) en enkele prachtige morpho vlinders. Wij waren vlakbij de waterval toen mamma uitgleed, gelukkig had ze alleen wat bauxiet/modder op haar kleren en verder geen pijn – wij moesten namelijk ook via touwen en dergelijke afdalen. Maar het was het echt waard, de waterval was super! Wij zijn ons vervolgens om gaan kleden achter wat bosjes en zijn lekker afgekoeld onder de waterval J. Daarna geluncht en toen begon het ergste, wij moesten weer naar boven. Op zich was dat makkelijker om te lopen (meer steun), maar oh wat was het zwaar. Er waren namelijk ook zogenaamde reuzentreden die hun naam er eer aan deden. Onderweg hebben wij dankzij Gerrit nog wel brulapen en kapucijnerapen gezien!! Met een kop als een boei kwam ik uiteindelijk boven, waarna wij het laatste kleine stukje weer in de auto stapten. Echt bovenop de berg waren ook hangmattenkampen en een plek waar je kon uitkijken op de natuur en een goudmijn verderop. Toen hopte er ook nog een of ander konijn/haasachtig beest voorbij, een agouti- en had ik toch nog wat dieren die dag gezien ;).

Toen was het weer tijd om terug te gaan; wij waren ook echt wel moe. Gerrit wilde nog even langs Ston Island om daar iets op te halen en wij vonden dat prima, zo konden wij het grote Brokopondo stuwmeer ook nog zien. Dit was zeker indrukwekkend.. Overal zag je nog restanten van bomen staan.. Heel veel Marronstammen hebben trouwens verplicht moeten verhuizen voor de aanleg van dit stuwmeer. Ook zagen wij ook in de verte nog twee toekans, iets is beter dan niets! Uiteindelijk echt weer op weg naar Paramaribo en rond 8 uur waren wij thuis. Lekker douchen, even een boterham gegeten en toen zzzzzzzzz

Donderdag was het weer aardig vroeg op, maar gelukkig had ik alleen een ietwat druk ochtend programma gepland. Samen met mams zijn wij naar Peperpot gegaan, een natuurpark; vroeger waren hier ook cacaoplantages en de planten waren er ook nog te vinden. Onder leiding van een gids zijn wij bij de vroegere plantages wezen kijken en konden wij door het park lopen. Weer wat kleine apen gezien en wat wegschietende wezens (waaa een slang???) en toen kwamen wij bij de oude huizen van de plantage-eigenaren en diens ondergeschikten, alsmede de oude fabriek voor de verwerking van de cacao. De fabriek zag er overwoekerd uit (normaal in SU) en er waren allerlei onderdelen gejat..maar het zag er toch nog indrukwekkend uit. Gezellig bij een meneer in de buurt een korte tour door diens huis gekregen (en het dorpje, waar voornamelijk afstammelingen woonden van vroegere plantagewerkers uit Azie) en genoten van wat pompelmoes. Weer terug naar Paramaribooo en wezen lunchen a la Hollandia bij pannenkoeken en poffertjes. En toen kwam de challenge: een taxi zoeken naar mijn studentenhuis, want de fietsen moesten worden ingeleverd. Dit is gelukkig, uiteindelijk, gelukt. Het was de dag voor keti-koti (afschaffing slavernij) en het was super druk – files van heb ik jou daar :D

Judith weer even begroet, nog wat gedoe gehad met betrekking tot het project en Maya die belde dat zij ons nog eigenlijk even wilde zien (uhhh, al het verkeer staat vast, hoe moeten wij dat in vredesnaam doen?) dus ons uiteindelijk verontschuldigd dat het niet mogelijk was.. toen met mams de fietsen terugbrengen naar  Chrystabelle omdat zij elk 50 euro borg opleverden. Nou, dat was een avontuur! Ik voorop, mams erachteraan en gaan met die banaan door het drukke verkeer.. Gelukkig kwamen wij na een tocht van 35 minuten heelhuids aan bij het huis van Chrystabelle en zijn wij vervolgens met een bus, blijft een leuke beleving, weer terug gegaan naar Paramaribo. Vandaaruit met de taxi terug naar Kekemba en ff chillen voordat we ’s avonds het laatste diner hadden bij Zus en Zo. Onze tijd in SU in stijl afgesloten met Marijke, Rick en Judith onder het genot van heerlijk eten en drinken.. Dit voelde toch wel vreemd.. Zij zouden namelijk de volgende dag naar Curacao vliegen, mams en ik een dag later.

Vrijdag had ik nix gepland, wij hebben dan ook heerlijk laat ontbeten met roerei en bacon, jum! Die dag hoorde ik ook dat de vlucht van mijn huisgenootjes was gecanceld en dat zij zeven uur hadden moeten wachten op zanderij… Uiteindelijk kregen ze een hotelovernachting in Paramaribo vergoed maar hadden ze een dag minder op Curacao. Mams en ik hebben die dag lekker gezwommen in het zwembad en hebben onze koffers gepakt. Ook ben ik nog naar het dierenasiel geweest om gedag te zeggen en de honden/katten een laatste knuffel te geven.. En tenslotte zijn wij die avond vroeg naar bed gegaan omdat de reis naar Curacao ’s nachts zou beginnen..

To be continued!